نام یک قبیله را بر‌ما مردمان بومی گذاشتند!
عبدالطیف پدرام
یکی از درس‌های ابن‌خلدون این است که اقوامی که “عصبیت” نداشته باشند در تاریخ گرفتار فروپاشی و اضمحلال می‌شوند. بومیان اصلی آمریکا سرخ‌پوستان بودند اما حالا مهاجران در آن‌جا صاحبان آمریکا هستند. مصر قبطی بود و مسلمان نبود و حالا عرب و مسلمان است.”مایا”ها و “آزتک” ها یکی از تمدن های بزرگ مکزیک را ساخته بودند، بلندی‌های ماچوپیچو را؛ که شعر بلند نرودا غمنامه‌ی آن است…این تمدن را اسپانوی‌ها نابود کردند. درسی که می‌خواهیم بگیریم این است:بومی بودن و اصیل بودن و اصلی بودن کفایت نمی‌کند هر روز باید خود را بازسازی کرد و طرح نو درافکند ورنه یک مهاجم و مهاجر می‌تواند سرزمینی را برای همیشه غصب کند و تشکیل دولت بدهد.افغانستان یکی از نمونه‌های این اضمحلال و فروپاشی تمدنی است. چه‌گونه زمین های حاصل‌خیز شمال از دست بومی‌ها ربوده شد و غصب شد چه گونه نام بومی‌ها از آریانا و خراسان به افغانستان تغییر داده شد. اگر کتاب فارسی از ایران نمی‌آمد وضعیت زبان فارسی از این هم بدتر و آشفته‌تر می‌بود. قندهار مهد زبان و فرهنگ فارسی بود حالا نگاه کنید چه وضعیتی آن‌جا حاکم است؟بومی‌بودن و بومی گفتن مشکل را حل نمی‌کند نمونه‌ی روشن اش”افغانستان” خود همین نام. مگر نام یک قبیله را بر ما مردمان بومی نگذاشتند؟ مگر ما فارسی‌زبان و مردمان بومی این سرزمین نبودیم؟لطیف پدرام
Short URL: https://www.turklar.com/?p=20636
